Serdecznie zapraszamy na wystawę „Widoki polskie węgierskim okiem. Tibor Csorba (1906–1985)”. Jest to pierwszy od 44 lat pokaz prac Tibora Csorby zorganizowany przez włocławskie muzeum. Wcześniejsze 8 prezentacji odbyło się w latach 1960–1981. Obecna ekspozycja obejmuje wcinek twórczości, odnoszący się do licznych podróży po drugiej ojczyźnie artysty — Polsce. Zgromadzone prace zdradzają wyjątkową umiejętność łączenia plastycznego obrazu miejsca z jego historią i kulturą. Przybliżają pejzaże ukształtowane przez człowieka i te, w których dominuje natura. Wystawa łączy w jednej przestrzeni, budowane szybką kreską, rysunki z pełnymi lekkości i świeżości obrazami akwarelowymi, malowanymi klasyczną techniką na wilgotnym papierze, która daje charakterystyczne miękkie rozmycie plam koloru. Te plastyczne notatki na papierze są obrazami małego, bliskiego nam świata — opowiadają o Polsce, o widokach, które przeminęły i o tych jakie w wielu miejscach jeszcze pozostały.

Tibor Csorba — artysta, pedagog, działacz społeczny, tłumacz, wykładowca akademicki, nauczyciel, naukowiec, literat, historyk, podróżnik. Urodził się 1906 r. w Szepesváralja (obecnie Spiskie Podgrodzie na Słowacji). W 1929 r. ukończył studia na Węgierskiej Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Budapeszcie. Pracował jako nauczyciel rysunku i robót ręcznych w szkole dla chłopców w Kiskunhalas. Do Polski przyjechał po raz pierwszy w 1937 r. na stypendium w Państwowym Instytucie Robót Ręcznych w Warszawie. Rok później rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Józefa Piłsudskiego (obecnie Uniwersytet Warszawski). Wtedy poznał swoją przyszłą żonę — Helenę Miller. Podczas II wojny światowej aktywnie pomagał polskim uchodźcom na Węgrzech. W 1955 r. zamieszkał na stałe w Warszawie. Zajmował się malarstwem, głównie akwarelami, tworząc cykle pejzaży polskich i węgierskich. Był również tłumaczem i badaczem literatury, autorem słownika polsko-węgierskiego. Zmarł w 1985 r., został pochowany na warszawskich Powązkach. Jego twórczość i działalność społeczna pozostawiły trwały ślad w polsko-węgierskich relacjach kulturalnych.