Od spektakularnego odkrycia skarbu bydgoskiego minęło kilka lat i choć emocje z nim związane nieco już opadły, to jednak nadal rozpala on wyobraźnię i zachwyca. Zachwyt ten nie jest wyłącznie skupiony wokół niespotykanej ilości złotego kruszcu, przekształconego w monety i zjawiskowo piękną biżuterię, ale wynika także z bezprecedensowej, jeśli chodzi o skarby, odkryte w Polsce, różnorodności przedmiotów.

Trzeba przypomnieć, że w jego skład wchodzą liczne precjoza, w tym urzekające pontaliki (ozdobne aplikacje naszywane na odzież), srebrne i złocone guzy (dawny odpowiednik dzisiejszych guzików), gustowne pierścionki, grawerowane złote obrączki, 2 srebrne medaliony, srebrne łańcuszki, dewocjonalia, a nawet amulet – „wilczy kieł”. Część numizmatyczną skarbu stanowi 486 złotych monet z mennic rozsianych po kontynencie europejskim, a nawet z Azji i Afryki – Imperium Osmańskiego. Wśród tak licznej grupy są dukaty polskie, Rzeszy Niemieckiej, Austrii, Węgier, Anglii, Danii, Szwecji, Hiszpanii i najliczniejsze – dukaty i dwudukaty Niderlandów Północnych. Ich masowy napływ na tereny Rzeczypospolitej datuje się od początku wieku XVII i ma charakter niebywale obfity. Nic dziwnego zatem, że i w skarbie bydgoskim dukaty niderlandzkie tak bardzo dominują, tym bardziej, że jednym z głównych kanałów przemieszczania się złota niderlandzkiego na rodzimy rynek był handel zbożem. A przecież jednym z głównych pośredników w tym procesie była Bydgoszcz, która na handlu rzecznym zbudowała swój dobrobyt i wysoką pozycję wśród miast Korony, którą zniszczył dopiero szwedzki najazd podczas II wojny północnej.

Najstarsze spośród monet w bydgoskim depozycie datowane są na schyłek wieku XV i początek wieku XVI. Natomiast najmłodsze to egzemplarze z roku 1652, a wśród nich pięknie zachowany dwudukat Jana Kazimierza z mennicy w Poznaniu.