Malarstwo Kingi Popieli powstaje ze śladów, jakie na papierach i płótnach pozostawiają narzędzia malarskie pewnie prowadzone jej gestami. Artystka używa tworzonych przez siebie utensyliów, których kształty i wielkości w dużej mierze warunkują szerokość, „gęstość” i charakter powstających na płaszczyźnie form. Maluje właściwie całym ciałem, które (pod)świadomie wprawia w ruch, by z kolei uruchomić potencjał swoich pędzli i gąbek nasiąkniętych farbą. Kinga Popiela przedstawia przestrzenne i jakby elastyczne struktury, zbudowane z płynnie falujących modułów. Zdają się one tworzyć biologiczne tkanki i żyć własnym życiem, za którym kryje się instynkt ekspansji na jak największe terytorium. Być może to właśnie owa tkanka świata, o której w swoich tekstach wspominał francuski fenomenolog Maurice Merleau-Ponty. Organiczne formy rodzą się dzięki ścisłej współpracy ciała artystki, używanego narzędzia oraz jego styku z płaszczyzną. Pędzel i gąbka muszą całkowicie zgrać się z ciałem, by dotrwać do końca planowanego pociągnięcia. Na taki rezultat i stan trzeba jednak bardzo długo pracować – choć, gdy patrzy się na obrazy, Kingi Popieli, można łatwo ulec wrażeniu ich pozornej lekkości i łatwości. To jednak jedynie złudzenie, bowiem osiągnięcie tego stanu formy, w którym niby się ona rozbestwia i sama dalej płynie, lecz jednak wciąż pozostaje pod kontrolą, wymaga ogromnej liczby ćwiczeń i cierpliwości. Taka postawa zbliża Kingę Popielę, do dalekowschodniej tradycji malarskiej, o wielowiekowym dorobku związanym z koncentracją na geście i akcentowaniu roli malującego ciała. W ramach wystawy indywidualnej w Galerii Sztuki Wozownia w Toruniu artystka pokazuje prace na płótnach i papierze, a także na wielometrowych zwojach, co dodatkowo zbliża jej postawę do kultury Dalekiego Wschodu