Muzeum Stanisława Noakowskiego w Nieszawie zaprasza na wystawę pt. „Jerzy Kędzierski. Malarstwo”.

Jerzy Kędzierski urodził się w 1955 roku. W 1979 roku ukończył matematykę na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 1999 roku należy do Związku Polskich Artystów Plastyków. Mieszka w Ciechocinku. W swojej działalności poświęca się głównie malarstwu. Tworzy również muzykę. Uczestnik wystaw indywidualnych i zbiorowych. Laureat nagród i wyróżnień w konkursach.

O mojej sztuce.
Opowiadanie, a zwłaszcza zdefiniowanie własnej sztuki jest rzeczą trudną, prawie niemożliwą. Najważniejszym powodem każdej twórczości jest tajemnica. Tajemnica, która mnie intryguje i prowadzi, zrodziła się z zafascynowania abstrakcją.

Szczególne znaczenie miała tu twórczość abstrakcjonistów ekspresyjnych, takich jak Jackson Pollock, Mark Rthko czy Willem de Kooning. Oczywiście każde malarstwo to odrębny rodzaj pisma. Większość moich prac mieści się w szerokim nurcie zwanym abstrakcją, a często mam wrażenie, że na granicy abstrakcji i jakiegoś malarstwa przedstawieniowego. Abstrakcja nigdy do końca nie jest całkowitym oderwaniem od rzeczywistości – przecież tworzy ją człowiek.

Obrazy, jakie tworzę, to autonomiczne, odrębne byty, które nie mają za zadanie przedstawiać czegokolwiek poza sobą. Temat i konkret schodzą na dalszy plan, nawet gdy obraz jest figuratywny. Wielokrotnie w trakcie realizacji ulegam wewnętrznemu nakazowi minimalizowania ilości i różnic jakościowych elementów obrazu. Jest to związane z jednej strony z potrzebą ciszy wizualnej, a z drugiej z potęgowaniem emocji. Proces takiego „czyszczenia” obrazu jest niebezpieczny. Jeśli idzie za daleko, znikają istotne napięcia, a sam obraz staje się w pewnym sensie neutralny.

Skąd w moim malarstwie taka dążność do spokoju i minimalizmu? Chyba z potrzeby odreagowania kontrastu, jaki coraz bardziej narasta między niebywałym rozwojem cywilizacyjnym a stałością podstawowych zachowań, odczuć i instynktów człowieka.