Ideą tej ogólnopolskiej wystawy jest malarska refleksja Stanu Wojennego na terytorium Polski w latach 1981-1983. 13 grudnia 1981 roku rozpoczął kolejny w naszej historii akt dramatu – wojnę władz PRL-u ze społeczeństwem. Aresztowano i pacyfikowano nadzieję. Gwałt dokonywany na narodzie nie powinien pozostawać obojętny. Wydaje się, że tego się nie da zapomnieć, a jednak się zapomina. Szok poranka po „grudniowej nocy” przyniósł reakcję. 13 grudni wielu z nas zabierano młodość. Każde pokolenie ma swój podły czas. Ten podły czas się pamięta i wspomina. Zło pozostaje złem choć zmieniają się nazwy i kolory… a lista hańby (także narodowej) ciągle się rozrasta. Wydawało się, że ta „grudniowa noc” skończyła się 4 czerwca 1989 roku wraz z pierwszymi częściowo wolnymi wyborami. Pomiędzy prawdą, racją a rezultatem demokratycznego głosowania są jednak różnice. Jakże to teraz aktualne… W „podłych czasach” było też jednak jakieś piękno.

Kurator zaprosił do uczestnictwa w bydgoskiej wystawie czterdziestu profesorów tytularnych, którzy podjęli się realizacji obrazu malarskiego, we wspólnym dla wszystkich formacie 40 x 40 cm. Czterdzieści lat, czterdziestu artystów i czterdzieści na czterdzieści… Zgromadzone zostały prace m.in. kilku rektorów naszych Uczelni artystycznych: Marcina Berdyszaka z Poznania, Ryszarda Hungera z Łodzi, Michała Jędrzejewskiego i Wojciecha Pukocza z Wrocławia oraz Jana Pamuły z Krakowa. Życie nie przynosi prostych rozwiązań i niemalże w ostatniej chwili kilku artystów wycofało się, z różnych powodów, w tym także z niesatysfakcjonujących siebie samych realizacji. Przyjęcie przez kuratorów, dość symbolicznie, czterdziestu uczestników doprowadziło do uzupełnienia konstrukcji wystawy o przedstawicieli różnych pokoleń, w tym osoby urodzone już po Stanie Wojennym. Pamiętając o tym, że to nie tytuły naukowe malują obrazy, to jednak różnorodność artystów wybitnych – autentycznych osobowości naszego ruchu sztuki może przekładać się na jakość wystawy. Forma malarskiej wypowiedzi często daleka jest od czytelności narracji, przy czym przesiąknięcie dramatyzmem równie silne jest w formułach realizmu co w wypowiedziach abstrakcyjnych. Mając nadzieję spełnienia przez wystawę, zamierzeń programowych zapraszamy do jej kontemplacji.