Wydarzenie odbędzie się w ramach projektu Viva Beethoven! – 250. rocznica urodzin kompozytora.

Wystąpi:
Kwartet Smyczkowy Toruńkiej Orkiestry Symfonicznej w składzie:
– Izabela Bogusz – skrzypce
– Grzegorz Bogusz – skrzypce
– Marta Wroniszewska – altówka
– Karol Wroniszewski – wiolonczela
Aneta Derkowska – prowadzenie

W programie:
L. van Beethoven – Duet na altówkę i wiolonczelę Es-dur
L. van Beethoven – Trio smyczkowe G-dur op. 9 nr 1
L. van Beethoven – Kwartet smyczkowy D-dur op. 18 nr 3

Duet Es-dur na altówkę i wiolonczelę to zabawny utworek napisany około 1796 roku przez młodego Beethovena dla przyjaciela i wiolonczelisty-amatora ‒ Nikolausa Zmeskalla von Domanovecza. Partię altówki stworzył Beethoven z myślą o sobie jako wykonawcy. Kompozycja obfituje w „utarczki” obu instrumentów, co z pewnością odzwierciedla zażyły, acz ironiczny stosunek przyjaciół względem siebie. Zmeskall często zajmował się korektą wydań muzyki Beethovena, co kompozytor skomentował w typowy dla siebie sposób, wyjątkowo uszczypliwie: „Jestem niezmiernie zobowiązany za słabość pańskiego wzroku”. Być może chcąc załagodzić wydźwięk, tych słów skomponował ów muzyczny drobiażdżek. Kompozycja uznana została za nieukończoną. Bezzasadność tej diagnozy potwierdza twórczość rozrywkowa pisana na użytek muzykowania amatorskiego, która kwitła wtedy we Włoszech. Krótka, najczęściej dwuczęściowa forma była ówcześnie normą, której, wzorcem włoskim, hołdował również Beethoven.

Trio smyczkowe G-dur op. 9 nr 1 rozpoczyna powolne Adagio, które niczym uwertura wprowadza na estradę bohaterów kompozycji – równoprawnie traktowane instrumenty. Trio aż kipi wielością i różnorodnością pomysłów melodycznych. Wydaje się, że Beethoven nie nadąża z ich zapisem, a wszystko dzieje się bez udziału polifonii. O ileż trudniejsze to zadanie? Kompozycja tchnie witalnością i pozytywną energią.

Mówi się, że: „Sztuki Szekspira znają niemal wszyscy, a kwartety Beethovena tylko szczęśliwcy”. Mistrz z Bonn był wizjonerem również w dziedzinie twórczości kwartetowej. Ten trudny i najbardziej, intelektualny ze wszystkich gatunków, postrzegany słusznie jako: „rozmowa czworga inteligentnych rozmówców”, z których każdy ma coś istotnego do zakomunikowania była dla Beethovena szczególnie istotna. Swoją przygodę z tym gatunkiem kompozytor rozpoczął opusem 18, wzorując się na twórczości Haydna i Mozarta. Rychło jednak stał się arcymistrzem tego gatunku i swoistym guru dla przyszłych pokoleń kompozytorów.