Normalne to to nie jest.
No czasem to już się nie da normalnie iść, bo człowiek się zatrzymuje, bo widzi albo słyszy coś, w co nie wierzy. "Normalne to to nie jest" – myśli sobie nie podejrzewając nawet że w tym samym czasie, ktoś obserwuje jego i też myśli, że "normalne to to nie jest". Wszystko się zmienia, powstają nowe słowa, stare zmieniają znaczenie. Mimo zimna chodzimy z gołymi kostkami, bo tak jest ładniej – choć chłodniej. Wyrzucamy bez namysłu coś, co jeszcze można naprawić. Nie ma już normalnej zimy ze śniegiem, na pustyni była ostatnio powódź i zalało Dubaj, strach coś powiedzieć, bo cię zakrzyczą że tak się nie mówi. Kiedyś były wspomnienia, teraz są wyłącznie traumy.
Mamy nowy program. Śmieszny, niegłupi chyba, niewidziany w telewizji, premierowy. Z naszego punktu widzenia taki normalny.
Zapraszamy na "Normalne to to nie jest".

Kabaret Moralnego Niepokoju, zwany inaczej Kabaretem Przełomu Wieków albo też po prostu Kabaretem Przełomu, (a raz nawet Kabaretem Starszych Panów, bo ludziom naprawdę myli się wszystko ze wszystkim) powstał w okolicach 1995 г. na wydziale polonistyki UW. Na początku była to większa grupa ludzi, z czasem wykrystalizował się zespół, który z małymi zmianami i mimo kłótni o sens życia trwa do dzisiaj. W 1996 г. KMN wygrał Grand Prix na Pace w Krakowie i zastanawiał się nad zmianą nazwy, ale było już za późno. Wtedy tez staną przed dylematem czy grać dalej czy nie grać, a jak grać to czy grać w piwnicach (poezja i grosze) czy też nie w piwnicach (proza i złotówki). Wybrał to drugie, choć co jakiś czas przypomina sobie o tym pierwszym. Po jakimś czasie kabaret zaczął pojawiać się w telewizji, z początku sporadycznie, później cyklicznie (Tygodnik Moralnego Niepokoju), z czasem zyskał spore grono sympatyków, a skoro tak to i jakieś grono osób niechętnych. Udało im się stworzyć kilka skeczy, dzięki którym stali się rozpoznawalni (Drzwi, Lachony, Wizyta księdza, Posiedzenie rządu) oraz kilka wyrazistych postaci (Badyl, Spikerka, Dyrektor, Smółko, Mariusz, Inżynier Mrównica). Główną materia kabaretu jest słowo, a nawet całe zdania. Jak trzeba to się przebierają, jak trzeba to śpiewają i mimo że robią to co robią od dłuższego czasu, to dalej to lubią i wydaje im się że mają całkiem fajne pomysły. Gdy już mieli dosyć telewizji, a telewizja ich, wymyślili sobie w intrenecie mini serial Ucho Prezesa, który przedstawia kulisy polityki w gabinecie Prezesa, a w role polityków wcielają się prawdziwi, czasami aż do bólu, aktorzy.