Pamięć działa achronologicznie. Żonglujemy traumami i czasem dobrostanu, a myśli wymykają się z meandrów wspomnień. W cyklu, PAMIĘĆ podobnie, pragniemy sięgać losowo po tropy, docierając do rodzimej historii kultury. Wspominać ludzi sztuki, którzy odeszli.

Pierwsze spotkanie poświęcone będzie: Irenie Kużdowicz, Wojciechowi Lichawskiemu i Wojciechowi Banachowi.

Irena Kużdowicz (1917–2000), malarka. Studia ukończyła na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, uzyskując dyplom z zakresu malarstwa w pracowni Tymona Niesiołowskiego w 1950. Zajmowała się malarstwem i rysunkiem. Należała do ZPAP. Brała udział we wszystkich wystawach okręgowych i okolicznościowych organizowanych przez ZPAP od 1951. Swoje prace eksponowała na dwudziestu pięciu wystawach ogólnopolskich. Uczestniczyła w wystawach zagranicznych (m.in. Francja, Szwajcaria, Rumunia, Dania, Szwecja). Prace jej znajdują się w zbiorach zagranicznych w Szwajcarii, Francji, USA i Niemczech. W 2004 roku nakładem Galerii Autorskiej J.Kaji i J. Solińskiego został wydany jej album monograficzny pt. Pora życia.

Wojciech „Bert” Lichawski (1970–2016), fotograf, muzyk, poeta. Przez kilkanaście ostatnich lat tworzył w domu, do szuflady. Czekał na moment, gdy uzna, że to co robi, jest wystarczająco dobre, aby pokazać światu… Nie zdążył. Zmarł nagle, mając 46 lat i mnóstwo marzeń przed sobą. Dążenie do doskonałości jest niebezpieczne, tym bardziej, gdy ma się chore serce… W materiale, który ukazał się w „BIK-u” w 2008 roku, Wojtek Lichawski powiedział o sobie: „Miejsce urodzenia Chełmno, a od zawsze w Bydgoszczy. Tutaj rozpoczęła się długotrwała przygoda z muzyką. Grałem na gitarze prowadzącej i basowej. Ostatni projekt muzyczny, to cztery lata współpracy z Maciejem Knyterem, Wojtkiem Jachną i Jarkiem Hejmanem jako głos w HYDE. Fotografia »świadoma« towarzyszy mi od kilkunastu lat, a zdjęcia robiłem już od dziecka aparatem SMIENA. Staram się rejestrować interesujące fragmenty otoczenia (ludzi, plenery, architekturę). Ulubione tematy to: drogi, schody, tunele, wieże ciśnień, budowle industrialne – które same w sobie zawierają potężny ładunek symboliki. Interesuje mnie to, co jest po drugiej stronie kraty / klatki, zestawienie różnych przestrzeni otwartych i zamkniętych (ograniczających). W swoich zdjęciach odpowiednio manewruję głębią ostrości i rozmywam to, co ma pozostać niedopowiedziane. Część prac – w zależności od inspiracji i plastyczności tematu fotografii – odrealniam, tworząc ekspozycje istniejące tylko w mojej wyobraźni. Do tej pory byłem sam na sam ze swoją fotografią”.

Wojciech Banach (1953–2022), poeta, kolekcjoner. Ukończył Wydział Elektrotechniki na Akademii Techniczno-Rolniczej (obecnie Politechnika Bydgoska). Od 1978 do 2018 roku pracował jako specjalista konstruktor w Famorze w Bydgoszczy. W latach 1994–2001 był zatrudniony także w bydgoskim salonie DESA. Jako poeta debiutował na łamach miejscowego czasopisma społeczno-kulturalnego „Fakty” (1976). W latach 1975–1978 był członkiem Grupy Faktu Poetyckiego „PARKAN”, znanej z niekonwencjonalnych prezentacji poetyckich i Koła Młodych ZLP, a od 1990 Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 2011 pełnił funkcję prezesa Bydgoskiego Oddziału SPP). Opublikował dwadzieścia tomów poetyckich i trzy albumy kolekcjonerskie zrealizowane w oparciu o własną kolekcję starych pocztówek. Na podstawie jego wierszy i obrazów artysty plastyka Jerzego Puciaty, ukazał się, wydany przez Dom Wydawniczy Margrafsen, kalendarz bydgoski na rok 2004. Jest autorem wiersza Miotając się, który przez kilka lat widniał na ścianie szczytowej domu przy ul. Przyrzecze w Bydgoszczy (do czasu zburzenia budynku). W plebiscycie bydgoskiej redakcji „Gazety Wyborczej” został wybrany Artystą Roku 2002 w dziedzinie literatury, a w latach 2009 i 2015 otrzymał Strzałę Łuczniczki – nagrodę literacką Prezydenta Miasta za najlepszą bydgoską książkę (tomy Odgrodzony przez przypadki oraz Czas przestawienia). W 2007 roku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, w 2011 Medalem Solidarności Zasłużony dla Regionu Bydgoskiego, a w 2016 medalem-statuetką „Za twórczy wkład w kulturę chrześcijańską”. W 2019 roku otrzymał Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.