W ramach wystawy „Smażona skóra kurczaka, chrząstka i tteokbokki” powracam do popularnych w Internecie filmów mukbangowych, dekonstruując przy tym ich wysoce performatywną narrację. Mukbangi to specyficzna forma streamingu, w którym głównym zajęciem ich inicjatora jest dokamerowa konsumpcja żywności. Kluczowy element kadru stanowi prezentacja jedzenia, a naturalną konsekwencją nadawania na żywo jest interakcja z widzami. Poza niezobowiązującymi rozmowami streamerzy często proszeni są o wykonanie określonych poleceń, w tym zjedzenie potrawy w konkretny sposób lub w niestandardowym połączeniu. Ważną rolę odgrywa także ilość, rodzaj i sposób spożywanego jedzenia. Większość filmów charakteryzuje motyw przejadania się. Streamerzy często sięgają po niezdrowe czy ostre produkty. Nierzadko ich konsumpcja odbywa się „na czas”. Zrodzone dekadę temu w Korei Południowej mukbangi były odpowiedzią na wzrastający odsetek ludzi mieszkających samotnie i początkowo miały na celu podtrzymanie silnie zakorzenionej w tych rejonach tradycji wspólnego spożywania posiłku. Dziś wydają się osiągać szczyty kreacji i wskazują na ukryte pragnienia nowoczesnych społeczeństw. Nadmiar, przesada, zastępcza satysfakcja, potrzeba dominacji – wszystkie te czynniki składają się w jeden wielki totem nienasycenia, za którym stoi po prostu człowiek. W wystawie „Smażona skóra kurczaka, chrząstka i tteokbokki” jedzenie jest elementem znaczącym i punktem wyjścia dla wielowątkowej narracji o popędach ukrytych za burgerem XXL z sosem BBQ i instagramowym kultem porannej owsianki.

Prace Magdy Górskiej prezentowane na wystawie „Smażona skóra kurczaka, chrząstka i tteokbokki” odbierać należy, włączając nie tylko pamięć i doświadczenie, ale także wszystkie zmysły. Wzrok, na którym tradycyjnie opiera się percepcja dzieła sztuki, wprzęgnięty zostaje tu bowiem w skomplikowaną sieć relacji z dotykiem, smakiem, węchem czy nawet kinestetyką, generując wrażenia spod znaku poszerzonej haptyczności. Artystka zaprasza, byśmy stali się empatycznymi podmiotami, czującymi całym ciałem. Równie silnie co oko, w swoich realizacjach pobudza dłoń, język, nos, stopy. Nawet gdy jej prac fizycznie nie muskamy, nie smakujemy, nie wąchamy, wyobraźnia jest na tyle silnie bodźcowana, że w umyśle rodzi się przekonanie o realności tych doświadczeń.